شانه هایت را نمی خواهم،سرم را پس بده

آسمان ارزانی ات،بال و پرم را پس بده

نامه هایی را که دادم پاسخش سهم خودت

باز کن قفل قفس را،کفترم را پس بده

بچه بودم اولین باری که دزدی کرده ام

لطف کن چادر نماز خواهرم را پس بده

پای بودن با تو قلبی را شکستم،که نپرس

اشک های بی امان مادرم را پس بدم

جنگلی سرسبز بودم خوب سوزاندی مرا

قانعم یک مشت از خاکسترم را پس بده

تازگی ها چشم زیبایی دلم را برده است

کار دارم،زود باش انگشترم را پس بده

سورنا جوکار

 دل داده ام بر باد، بر هرچه بادا باد

مجنون تر از لیلی،شرین تر از فرهاد

ای عشق از آتش اصل و نسب داری

از تیره ی دودی،از دودمان باد

آب از تو توفان شد،خاک از تو خاکستر

از بوی تو آتش،در جان باد افتاد

هر قصر بی شیرین،چون بیستون ویران

هر کوه بی فرهاد، کاهی به دست باد

هفتاد پشت ما از نسل غم بودند

ارث پدر ما را،اندوه مادرزاد

از خاک ما در باد،بوی تو می آید

تنها تو می مانی،ما می رویم از یاد

زنده یاد قیصر امین پور

خرداد هفتاد و پنج

  ...و با سلام نخستین به هم اثر کردیم

بهار بود و هوا مستعد،خطر کردیم

دو بادبادک افتاده بر زمین بودیم

هوای«باد! بیا و مرا ببر» کردیم

چقدر از غزل خواجه هیزم آوردیم

ورق زدیم و سر وسینه شعله ور کردیم

و هر غزل،قدم محکمی شد و با آن

به سوی وادی دلدادگی سر کردیم

کویر شک شبی اما به دورمان رویید

اثر نداشت از آن هر قدر حذر کردیم

حذر؟نه! باورمان بود با نگاه نخست

از آن کویر پر از ترس و شک گذر کردیم

...ولی به هر تپش دل،پلی فرو می ریخت

چقدر دیر نگاهی به پشت سر کردیم

نگاه خیس مردد! بگو چه خواهی کرد

اگر به صبح سلام نخست برگردیم

علی کریمان