این دل است آخر چگونه خویشتن داری کند؟ 

باید از عمق ترکها پرده برداری کند 

مثل رعد از گریه ات شیون شوم در آسمان

یک نفر باید بیاید عکس برداری کند

کوه ریزش کرده و سوت قطاری مستمر

من نمی بینم جوانمردی فداکاری کند

هر ورق از دفترم را دور این شیشه بپیچ

دفترم از قلب من شاید نگهداری کند

کوچه ساکت می شود از گریه های بی امان

کیست تا امشب بیاید مردم آزاری کند؟

آمدی آتش زدی سوزاندی و رفتی،همین

تا کسی توصیفی از یک زخم...تکراری کند

مائده حسن نژاد

بخشیدن تو گرچه کمی دشوار است

من می گذرم،خدای من بیدار است

یادآوری قصه ی خنجر زدنت

آبستن شرح غزلی تب دار است

از نفرت و از تلنگرت ممنونم

با بودن تو سوژه ی من بسیار است

با بودن تو جامعه محجور شده

کار تو فقط شکستن هنجار است

هی پک بزنی دود شوم،محو شوم

سرگرمی تو کشیدن سیگار است

مائده حسن نژاد

 «چشم زخم»

چشم زخمی بده از فتنه گران می ترسم

دود اسپندم و از شعله پران می ترسم

مهره ی آبی من غرق شده در آب و

در رکودم من و از آب روان... می ترسم

متولد شده در فصل بهار و افسوس

مثل طوفان زده از باد خزان می ترسم

غم دوران جوانی به نظر ناچیز است

شکل یک پیرزن از فوت زمان می ترسم

در دعاهای پر از گریه ی من سودی نیست

شده ام کافر و از... وقت اذان می ترسم

گوش من پر شده از سرزنش آن دنیا

شب مرگم شود از کندن جان می ترسم

مطمئن باش که تنهایی زن اجباری ست

من بی خود شده از این «خودمان»...می ترسم

شعر هم مرهم چشمان پر از اشک نشد

لعن و نفرین نکن از زخم زبان می ترسم

برخلاف همه ی ذوق مسافر شدنم

اینک از بستن زیپ چمدان می ترسم

فقط این مرتبه لطفی بکن و زجر نده

ماشه ی منتظرت را بچکان.....

مائده حسن نژاد

مجنون به فنا رفت و ازو هم پسری نیست

افسوس که از آتش عشقت خبری نیست

گنجشک دلش قدر گل سرخ نحیف است

فرمان بدهی یا ندهی... کرک و پری نیست

چون شاخه شکسته ست نبر تیغ به سویش

زخمی شده را طاقت زخم دگری... نیست

من با تو پر از خاطره ی شور و نشاطم

رفتی و ازین خاطره اصلا خبری نیست

از دوری تو پشت مرا دال کشیدند

تا کی بدوم سوی تو دیگر کمری نیست...

مائده حسن نژاد