جا می خورد از تردی ساق تو پرنده!

ایمان منی سست وظریف و شکننده !

هم , چون کف امواج «خزر» چشم گریزی

هم , مثل شکوه«سبلان» خیره کننده !

می خواست مرا مرگ دهد آنکه نهاده ست

بر خوان لبان تو , مربای کشنده !

چون رشته ی ابریشم قالیچه ی شرقی ست

بر پوست شفاف تو رگ های خزنده !

غیر از تو که یک شاخه ی گل بین دو سیبی

چشم چه کسی دیده گل میوه دهنده !؟

لب های تو اندوخته ی آب حیات است

اسراف نکن این همه در مصرف خنده !

ای قصه موعود هزار و یکمین شب

مشتاق تو هستند هزاران شنونده

افسوس که چون اشک , توان گذرم نیست

از گونه ی سرخ تو ـ پل گریه و خنده !

غلامرضا طریقی