مردم ما تُوو روزای محرم   حال و هوا و حسّ خوبی دارن                   

 دو دستاشون خالیهِ اما باعشق، برا آقا سنگ تموم می زارن

به احترام نام پاک خورشید ، سایه ها رنگ ارغَوون می گیره             

   تُوو کوچه ها بازم به عشق آقا ، حسین حسین گفتنا جُون می گیره

کوچه به کوچه هیأت و تکیه پا می گیره تُوو خونه های مردم                

زخمای زنجیر و علم می بوسه    دونه به دونه شونه های مردم

دلها یکی تعبیر رویا میشن، رودخونه ها وصل به دریا می شن              

 رو شونه ی خاکی و سرد کوچه ، جای هزار رد  پا پیدا می شن

 دخیل مردمای کوچه  بازار ، خُرده گِره به سفره های نذری              

     این آدما غرق تمنّا می شن، پیش تموم سفره های نذری

حیف تُوو این روزا بازم دوباره ، آدما رو سیا سفید ببینی              

             تُوو چشم تو چنتا حسینی باشن مابقی رو همه یزید ببینی

ایرونی ها تُو هر لباسی باشن تُو این روزا همه حسینی هستن            

نقاب و صورتک به چهرشون نیست ، صاف و زلال اونچه می بینی هستن

درد دلا بعضیا گفتنی نیست یه سارِ بی ترانه موندنی نیست                   

 یه دشت با قطره بارون بهشت دو چشم با یه سیل شستنی نیست

ترانه از مجتبی محمد نژاد عمران