«چمدان»

همدمم اشک روان است بماند پیشت

این غزل نیست،رمان است بماند پیشت

دل به هرکس بدهی عاقبتش یکسان است

دل کشی رسم جهان است بماند پیشت

ساک بستی و ستون های وجودم لرزید

رفتنت بار گران است بماند پیشت

این خطوطی که به پیشانی من افتاده

اثرات چمدان است...بماند پیشت

رفتی و هر قدمت یک دهه پیری آورد

این، همان مرد جوان است بماند پیشت

آن که چون غار علیصدر مسنم کرده

خاطرات همدان است...بماند پیشت

***

هم نفس بعد تو از مرگ خوشم می آید

مثل تو پر هیجان است... بماند پیشت

« مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد »

مادرم دل نگران است......

کاظم ذبیحی نژاد